Τι κρύβεται πίσω από παραδοσιακές φορεσιές;  Iστορίες ενός τόπου, ανθρώπων, εθίμων. Μέσα σε αυτές, όσοι τις φορούν γίνονται ένα με το χρόνο και με όσους τις φόρεσαν πριν από αυτούς. Τα νήματα της φορεσιάς λειτουργούν και σαν νήματα που υπερπηδούν τις ευθύγραμμες αφηγήσεις, ξεδιπλώνοντας μικρότερα γεγονότα, αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους, που δημιουργούν αναμνήσεις και κειμήλια.  Ακολουθώντας τα σαράντα έργα του Μιχάλη Παππά σε δεκαοκτώ σημεία της Χώρας και της Δρυοπίδας ο θεατής συναντά πορτρέτα Θερμιωτών και Ουκρανών, ανδρών και γυναικών να τον κοιτάνε κατάματα, μετέωροι με τρόπο σχεδόν άχρονο, ενώ σε παρόντα χρόνο οι δύο κόσμοι βρίσκονται τόσο μακριά.

Άραγε πώς υφαίνονται τα νήματα ανάμεσα στην εμπόλεμη Ουκρανία και στην καλοκαιρινή Κύθνο; Η ιστορία ξεκινάει πριν από δύο αιώνες, όταν τον 18ο αιώνα ο, πλέον αγιοποιημένος, κληρικός Ιγνάτιος από την Κύθνο ιδρύει την Μαριούπολη στην Ουκρανία. Το 2016 τμήμα των ιερών λειψάνων του επιστρέφουν στο νησί κι από τότε οι δύο τόποι, ο δήμος Μαριούπολης, συμπεριλαμβανομένης και της κωμόπολης του Σαρτανά, και ο δήμος Κύθνου αδελφοποιούνται.

Αυτή τη σχέση έρχεται να τιμήσει η σπονδυλωτή εγκατάσταση «Νήματα» μετά από πρωτοβουλία της kythniale – Γέφυρες Πολιτισμού, αναθέτοντας στον φωτογράφο Μιχάλη Παππά να εντάξει και την Κύθνο στην εξελισσόμενη εργασία του Mitos. Πολίτες του νησιού και της Ουκρανικής κοινότητας της Αθήνας φωτογραφίζονται μαζί για το πρωτότυπο αυτό έργο σε εξέλιξη, φωτίζοντας και αυτό το, άγνωστο σε πολλούς εκτός της Κύθνου, «νήμα» που ενώνει το Αιγαίο και την Μαύρη Θάλασσα με έναν ακόμη τρόπο.

Μία σχέση υφαίνεται μέσα στο χρόνο. Τώρα το ύφασμα είναι πιο σκοτεινό. Οι φορεσιές όμως περιμένουν να ξαναφορεθούν. Τα ηλιοτρόπια που κοσμούν το κεφάλι μιας Ουκρανής στρέφονται προς το φως του Αιγαίου. Μέσα από τα μονοπάτια ο θεατής συναντά και ακόμη και με αυτή την αφορμή θυμάται, ή ορθότερα δεν ξεχνά.